Fenrir

   - Como chove, como trona, traio o casaco enchoupado, o corpo xa aterecido me treme de arriba abaixo i estou morrendo de frío. Acudídeme, por Dios! abride a porta, veciños! teño os pes esfuracados de andar por estes camiños, xa non podo dar un paso, axuda por Dios vos pido!
   - Adediós! quén berra fora? Quén nesta noite do Demo vai espertando ós cristianos que están na cama durmindo?
   - Outro cristián que agoniza e vai buscando cobixo.
   - Cómo te chamas irmán?  
   - Chámome Ludvig, señor, e veño de peregrino.  
   - Non é nome destas terras, ves de lonxe meu amigo! Pero non quedes na porta, entra na casa ó abrigo. Quita esa roupa mollada, que teño o lume acendido.  
   - Grazas, señor, non pensei, pasar desta noite vivo, que traio o medo no corpo desde que crucei o río.  
   - Entón qué viches rapaz? unha moura? a Estadea? Ou quizáis viches un trasno que che nublou os sentidos?
   - Moito peor, meu señor, aínda tremo ó decilo, pois vin un lobo tan grande coma un cabalo crecido. Tiña os ollos amarelos coma o lume dos infernos, era máis negro que a noite  con dentes coma coitelos.  
   - Acouga un pouco, rapaz, que agora estás baixo teito e non hai lobo nin can, que se poida meter dentro. O chegar o día, os dous, subiremos O Cebreiro e formaremos partida para cazar a ese demo.
   - Deus o bendiga, señor, estou canso coma un neno, non lle importa que me deite ó carón deste braseiro?
   - Non me importa tal, rapaz, colle esta manta e descansa, que mañán pola mañá temos que sair de caza. Quixo Deus no seu poder, que chegaras a esta casa, que é o fogar do mellor matalobos da comarca. Acouga e durme, rapaz. Acouga, durme e descansa...  
   Ó chegar a madrugada, polo teito da lareira, entrou un luar de maxia, deixando todo bañado nunha morna luz de fadas. E na misteriosa noite sen que ninguén o notara no lugar dun peregrino, había un lobo na casa.  
   Cando clarexou o día o rapaz xa non estaba, e de Xan o Matalobos, nunca máis se soubo nada.

Caronte

 Os seus ollos moi abertos eran as fiestras da súa casa-corpo, máis nese intre era unha casa valeira. O seu ser e a súa mente estaban lonxe no espazo e no tempo. Sen embargo notaba os raios do Sol a rabuñarlle na pel. Escoitaba  o rebumbio das gorxas coma ecos rebotando dentro da testa-salón, xa sen mobles, tan só ficaban dous ou tres cadros pendurados da parede, coma soños, coma camiños.
 Trasladouse ó verán de 1998. Camiñaban da man. Éla saíra cedo de traballar e lle contaba parvadas sobre as liortas das compañeiras, que se unha non falaba coa outra porque era o olliño dereito do xefe, que se a outra non facía o seu choio. Escoitándoa falar e véndoa rir, foi que se decatou que estaba namorado, e que sería para sempre.
 Casaron na primaveira do 2003. Chovía a Dios dar i éla enfadouse moito, ten un xenio... Tiña un xenio... A pesares da choiva, fora un día feliz. Comeron e beberon de máis. A noite de bodas durmiron a perna solta e o día seguinte parecía que lles cravaran alfinetes dentro do cerebro. Logo preparar a lúa de mel a todo correr. Non tiveron sexo até que estiveron en México. Qué lembranzas!
 Hai 10 meses, no verán do 2005,  foi que o doutor lles dou a nova. Cancro de pulmón. Pasou por todos os estadios da enfermidade e por todos os tratamentos que lle prescribiron. Foise murchando día a día. O primeiro foi agüentando, pero nas últimas semanas as dores eran adoecidas. Él non sabía que facer por aliviala. Daba voltas polo andar do hospital coma un gato fero pechado nunha caixa.
Esa noite, nun intre de lucidez foi cando llo pedíu. - Xa non podo máis, meu amor, vou pedir que me durman. Cando o fagan mátame. O primeiro pensou que toleara, dixo que non ía facer tal cousa, pero éla foi implacable, e os seus argumentos non admitían revocación. Ou morría esa noite ó seu xeito ou o faría máis adiante envolta en dor. Non había salvación posible. Finalmete asentiu. Falaron dos intres máis fermosos que tiveran, e mesmo chegaron a rir polo baixo dalgunhas cousas. Se bicaron e se despediron.
 Foi contra as tres da mañá, cando o fixo. Despois de bicala, colleu o bisturí e abríulle os pulsos, espíuse e meteuse na cama con éla. Chorou. Chorou coma nunca chorara na súa vida.  
   Así o atoparon a mañán seguinte. Cando chegou a policía, xa o vestiran e o tiñan nunha sala de espera, sentado nunha cadeira de rodas. Lle puxeron as esposas e saíron con él. Ó asomaren á porta do Hospital para entrar no coche patrulla era xa día alto. Os seus ollos moi abertos eran as fiestras da súa casa-corpo, máis nese intre era unha casa valeira. Dentro da testa-salón, tan só ficaban dous ou tres cadros pendurados da parede, coma soños, coma camiños.

Pandora

   Camiñas e mentres camiñas vas danzando cos traseúntes que fluctúan polas beira-rúas. Esquerda, esquerda, dereita, dereita, xiro, un, dous, tres... Non. Non é camiñar. Bailas... Navegas... Non hai máis vento que o que deixas, coma liñas debuxadas na atmósfera, coma fíos de perfumes orientais...
   Eu son un can vello e os folgos non me alcanzan. Non me importa. Sei a dónde vas. Son a sombra escura que te segue a todas partes. Son esa persoa que cando viras as costas, tes medo de atopar. Coñezo todos os camiños. Son o mensaxeiro, e noutrora tiña alas nos nocellos coas que podía voar...
   E chegas e te botas nos seus brazos. Chegan os bicos. Os agarimos e os ollares de paixón enfebrecida. Falades. Non chego a entender o que falades. So escoito a música que fan as gorxas, mais non entendo as cancións que interpretades.  Miro o redor. Moita xente. Xente de máis. De súpeto un coñecido! Un veciño do teu pai! Conteño o alento. Non vos mira, vai fotrelando no teléfono. Aloucados! Qué perto estivestes de cair!
   Entrades no hotel. Agardo no café de enfronte, sen perder de vista a entrada. Nunca me distraio. Son o vixiante, e noutrora os meus ollos podían ver alén do mar... Voan as teas, pasan as horas... Agardo... Sempre agardo...  
   Saídes. Chega a despedida. Máis bicos. Podo sentir a vosa dor coma as bágoas dun poeta. Él vaise cara ó mar. Ti voltas cara o monte. Paseniño. Xa non danzas... Xa non voas... Agora so te moves por inercia... Parece que vai chover. Paras un taxi. Desapareces dentro, engolida polo monstro de metal. Adeus.  
   Vou cara a parada do autobús. Mentres agardo, saco o teléfono e escribo a mensaxe. "A nena xa está a voltar para a casa nun taxi. Foi a academia e despois a tomar un café cunha amiga. Non houbo máis novidades."  
   Por primeira vez no día, respiro. Xa podo deixar de apretar os dentes. A caixa segue fechada. 

Espertar

- Qué agochas tras da porta?
- Tras da porta agocho un can. Un can pequeno e brincadeiro, de ollar inquedo. Sempre anda a abanear o rabo e ten a lingua a pendurarlle por fora da boca
- Qué agochas tras da porta?
- Tras da porta agocho unha flor. Unha flor vermella que parece que estoupa en vivo sangue. Ten o corazón marelo e mol, e o seu cheiro faime cósquegas no profundo do nariz.
- Qué agochas tras da porta?
- Tras da porta agocho unha dama. Unha dama xove e virxinal que se namorou de mín. Todos os seráns senta nunha pedra a carón da fonte, e se pon a suspirar, e a desfollar margaridas até que cae a noite.
- Qué agochas tras da porta?
- Tras da porta agocho un neno. Un neno pequeno e repoludo que babexa e fai gu-gú. Cando me achego, move as súas manciñas cara a mín, para que o colla no colo e lle cante o seu ro-ró.
- Qué agochas tras da porta?
- Nada agocho tras da porta. Non hai porta, nin parede, nin cela. Todo é soño. Todo é maxín. Nin eu son o que che conto, nin tampouco son o que ti ves. Non preguntes o que sabes. Non me queiras destruir.
- Qué agochas tras da porta?
- Tras da porta agocho o mundo enteiro.
- Vaite!

Eco

Qué máis queres? Ti pos os soños i eu os agarimos. Ti as promesas i eu as bágoas. Ti os proxectos i eu o rosto contra o frío mármore do chan dos hospitais.
Non hai día que non caia. De xeonllos esfuracados, de nocellos quebrados por manter os compases dos teus beizos.
Quén che canta? Quén te chama? Nin un intre viras as costas por ver se sigo camiñando. I eu sedenta, de lingua fora, engulo o pó que vas deixando. De boca seca, de alma ferida...
És a auga e non me das, és espello do deserto, lúa nova das cobizas dunha deusa. Non tes acougo nin sesta. Non escoitas os meus prantos? Os meus berros doloridos? Os meus ouveos de espanto?
Ficarei doente e soa, de ventre seco e peitos florecidos, a rosmar o meu laio repetido contra os muros desta cova en que se tornou o mundo enteiro. Morrerei e co meu sangue regarrei o leito dos narcisos, e así vivirei por sempre no canto dos poetas.
E tí, o máis fermoso ser da natureza, por ferir a miña gorxa cunha frecha e rexeitar este amor que me envelena, endexamais coñecerás o que é a beleza!

Vencido

Poida que unha noite a lúa chea alumée o camiño certo a Ítaca, mais non vai ser esta noite. Nin a vindeira noite.
Poida que chegue un tempo en que os ventos sopren favorables i enchan as téas do meu veleiro, e me empuxen até petar  á porta da miña casa. Pero non estamos nese tempo. Nin ese tempo será mañá.
Poida que todo sexa un soño alucinado nunha noite de verán. Poida que esperte no meu catre, afogado en sudor, coas roupas pegadas en todo o corpo. Mais non vou espertar ainda. Ainda non. Non agora.
Namentras, só respiro este cheiro a muller que me envelena e me consume. Namentras, as miñas ásperas mans e os meus debezos primitivos se perden por entre as sedas vaporosas dos ropaxes dunha deusa. Na busca da caricia doutra pel. Na busca da humidade dun centro. Un desexo coma unha sede irracional, coma un morrer de febre e medo.
Xa non podo loitar máis. Os meus tempos de loita remataron no ventre dun cabalo de madeira.
Tan só unha cousa máis antes de cair rendido e derrotado. Un derradeiro desexo de home namorado.
Oh,Calipso! Oh, deusa! Oh, beleza!, déixame chamarte Penélope.

Nana

Ruxe, ruxe, vento do norte,
alento de xeo, fanática lexión;
peta na porta, rínchalle os dentes,
medo no corpo,
Por qué choras meu amor?

Chora, chora, no berce novo,
bágoas salgadas, son de trebón;
terror nouturno, soños de auga,
ríos de espanto,
Qué te asombra? Qué che doe?

Mece, mece, movemento perpétuo,
reloxo eterno, mecánica canción;
danzar sinxelo, ronsel dos soños,
camiño certo,
Ónde foches rei-señor?